Een hoopje hoop

8 oktober 2025

We kennen het allemaal: een dag waarin alles tegenzit. Een val met de fiets, hopelijk zonder al te veel letsel. Een aangebrande maaltijd. Een kind dat ongelukkig is omwille van een tegenslag. Een geplande uitstap die niet doorgaat. Een ruzie om niks met je betere helft. En op het journaal alle ellende van de wereld bij elkaar.

Je wordt er vanbinnen oud en grijs van. Je ziet niet meer hoe het verder moet. Waar je de moed en de kracht zult vandaan halen om toch weer gewoon verder te doen, morgenochtend.

En dan komt de ochtend, na een nacht waarin de slaap slechts in flarden kwam. Het wordt licht. Je hoort een paar eksters of duiven. Je denkt aan je kleinzoon die straks langskomt en je neemt je voor om pannenkoeken te bakken. Je aait je wederhelft over zijn vertrouwde rug. Je zet thee of koffie en je voert de kat. Je geeft het niet op. Want enkel al doende komt er weer uitzicht.

De slaap heeft je zorgen bij elkaar geveegd. Je schept ze op met een vuilblik en dumpt ze in de vuilnisbak. Ze zijn niet weg, dat zullen ze nooit zijn. Maar je ziet veel beter dan gisteren hoe groot ze zijn: groot genoeg om een vuilnisbak te vullen. Maar niet groter dan al het goede en mooie in ons leven.

Op straat krijg je een glimlach terug van een onbekende. Je hebt zelfs niet gemerkt dat je zelf glimlachte. Dat doen wij mensen, soms met de moed der wanhoop. Tussen de tegels van de stoep groeien madeliefjes. Zo sterk is hoop.

(Adem-Tocht sept 2025, Photo by Resat Kuleli on Unsplash)