Een tuin met toekomst

8 augustus 2023

Onlangs was ik op bezoek bij een vriendin met een ecologische tuin. Na een heerlijke lunch van eigen producten – ze houdt behalve van tuinieren ook van koken – maakten we een wandeling door de tuin.

Eerst over de gemaaide paden door de bloemenweide. Dat waren de eerste stappen op weg naar het paradijs. Overal doken er schatten op: mierikswortel die we hadden geproefd in een sausje, courgettes en reuzenbramen, snijbiet, venkel en sla. Overal bloemen en vruchten, stengels en blaadjes. We wisten niet waar we eerst moesten kijken.

In de kas waren de druiven zo zoet dat we er nauwelijks mee konden stoppen ze op te eten. We ontdekten steeds meer soorten tomaten in alle kleuren en vormen. Achteraan in een wei liepen een paar schapen op ons toe en in een open hok zaten twee kalkoenen met een stel langpotige kuikens. En tussendoor overal bloemen en planten, voor onze voeten en zover we konden kijken. De sla mocht doorschieten en zijn zaad verspreiden en zou volgend jaar opnieuw voor sla zorgen, hier en daar op altijd andere plekken.

Door de tuin wandelen was een ontdekkingstocht. Ik stelde me voor hoe het zou zijn om je in de ochtend zuchtend af te vragen: ‘Wat zullen we vandaag alweer gaan eten?’ en dan in deze tuin rond te struinen met een leeg mandje. Hier en daar iets zien en ruiken, een beetje voelen wat rijp was en klaar voor de pluk, en zo je mandje vullen en iets bedenken met wat je verzameld had. Veel dichter bij de oermens kon je waarschijnlijk niet komen.

Het gaat natuurlijk niet vanzelf in zo’n tuin. Het is hard werken om alles in goede banen te leiden, hier en daar te zaaien en te planten, de grond klaar te maken als het nodig is en wat nog allemaal meer. Maar het blijft een heerlijk spel van geven en nemen en niet van vechten. Geen giftige bestrijdingsmiddelen of agressieve meststoffen in deze tuin. Elke plant krijgt de kans om te recupereren, en als mens volg je in dat spoor. Een tuin met toekomst voor een wereld met toekomst.

‘Die plant had het al zo moeilijk dit jaar, dus we hebben de vrucht niet afgeknipt, maar alles laten verder bloeien’, vertelde de vriendin soms. Of: ‘Deze druivelaar doet het geweldig tegen deze muur, maar die andere daar is niet gelukkig, we zoeken nog waarom.’ We voelden ons steeds meer omringd door levende wezens.

‘Als het oorlog wordt, kunnen we in deze tuin overleven’, glimlachte de vriendin. Ik dacht aan mijn stadstuintje waar zelfs de munt onder de roestvlekken zit. En ik hoopte dat het nooit oorlog zou worden.

(Photo by Aurora K on Unsplash)