Een vasten tussen wanhoop en hoop

27 maart 2022

Vasten zou een tijd van hoop moeten zijn. Als kind keek ik uit naar Pasen, naar de chocolade eieren en paashazen. Naar de diepbruin geverfde hardgekookte eieren van mijn grootmoeder, waarvoor ze wekenlang haar uienschillen spaarde. Naar de kleurig beschilderde eieren die we thuis versierden en hoe die op Paasdag over de hele voortuin en oprit verspreid zouden liggen. Naar de nieuwe bal in een netje die ik elk jaar met Pasen kreeg.

Het was allemaal wel iets minder spannend dan met Sinterklaas, maar de paasklokken zorgden toch voor veel plezier. Het was ook altijd de tijd waarin de hele wereld leek op te klaren: er kwamen paasklokjes tevoorschijn en hier en daar al wat blaadjes. De dagen waren opnieuw licht en in de plassen kon je al kikkervisjes vinden. Na al die tijd konden we eindelijk weer elke dag buitenspelen.

Toen ik volwassen werd, was de vasten een tijd om even halt te houden en te focussen op wat er echt toe deed. Om na te gaan wat er bijgestuurd moest worden. Om uit te kijken naar het licht en de hoop van Pasen. Om te laten doordringen dat alleen liefde levenskracht heeft. En dat liefde sterker is dan zelfs de dood.

Dit jaar is de vasten eerder een tijd van angst en beven dan van hoop. Net zoals twee jaar geleden, maar ditmaal om een heel andere reden. We zien de waanzin en de verwoesting van de oorlog, de gewonden en de doden, de mensen op de vlucht die voor altijd getekend zijn. En ook al zetten we de liefde in als onoverwinnelijke troefkaart, toch voelen we de pijn in ons hart die onze hoop dreigt op te slokken.

We droomden van een wereld met steeds meer begrip en we kregen een oorlog waarin alleen wapens spreken. Dat is hard en het doet ons twijfelen aan de verrijzenis. Stel dat het met de wereld echt de verkeerde kant opgaat? Hebben we het al die tijd dan fout gezien? Zijn we misschien naïef? Kunnen we met hoop en liefde iets beginnen tegen wie denkt in termen van macht en geweld?

Het antwoord is ja. We moeten wel. Alle mensen zijn kinderen van God. Er zit in elk van ons een hunkering naar wat echt goed is. Ook al is dat soms heel diep verstopt of onherstelbaar beschadigd. Geloof, hoop en liefde zijn de enige richting die we uit kunnen. Voetje voor voetje. Tot Pasen en ver daarna.

Ook dit jaar wordt het Pasen. Ook dit jaar zullen mensen weer durven hopen ondanks alles. Het wordt een heel bijzonder paasfeest.

(Kerknet.be 27 maaart 2022, afb. van Bianca Van Dijk via Pixabay)