Extra is altijd leuk

7 april 2022

Mijn oog blijft even haken als ik in een artikel in een weekblad lees: ‘Ze zochten een dubbelbloed acteur en dus kwamen ze bij mij terecht.’

Wat heerlijk dat die term ‘dubbelbloed’ zo snel ingeburgerd is geraakt. Mensen met ouders uit twee verschillende roots, hebben een dubbel erfgoed. Niet halfbloed, zoals we dat vroeger noemden, vanuit onze zeer eenzijdige witte bril. Maar dubbel zo rijk en dus dubbel gezegend.

Zo hoor ik ook heel vaak de term ‘pluspapa’ en ‘plusmama’, of ‘pluskinderen’ vallen. Onze oude volkssprookjes maakten dat ‘stief’ nooit meer neutraal kon klinken. Jarenlang circuleerden er allerlei alternatieven, die het geen van allen haalden vanwege te vergezocht of te ingewikkeld.

Maar plusmama, dat is precies wat het kan zijn: een extra paar ogen die met liefde naar een kind kijken, een extra paar handen om het te koesteren als dat nodig is. Plus is niet in de plaats van, maar gewoon extra. Een extra volwassene in de buurt van je kinderen om mee een oogje in het zeil te houden, om in te springen indien nodig, om mee stootblok of buffer te spelen, om een andere stem te (laten) horen.

Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Niet bij de dubbelbloed mensen, die nog altijd last hebben van discriminatie, ondanks hun mooie naam. En niet bij de plusfamilie waar mensen elkaar soms blijven ervaren als vijanden in plaats van bondgenoten.

Maar toch vind ik het een goed teken dat juist de gunnende woorden het haalden. De woorden die niet focusten op de machtsstrijd of de inperkingen, maar die ruim baan gaven aan de kansen en de voordelen.

Het doet mijn geloof in de mensheid weer wat stijgen. Alle beetjes helpen.

(Afb. van Chris Thornton via Pixabay)