God en de duivel
12 mei 2024
De duivel houdt mij meestal niet zo sterk bezig. Goed en kwaad lopen in een mensenleven vaak door elkaar. Pure goedheid kom je net zo weinig tegen als extreem kwaad. Maar onlangs kreeg ik een bericht bij mijn blogpost van iemand die beweert dat hij de duivel heeft gezien.
‘Ik heb de duivel echt gezien. Hij heeft geen bokkenpootjes of een drietand. Hij is twee meter groot, is rood en heeft een zwarte omlijsting. En zijn ogen zijn roder dan brandende eierkolen in een stoof.’ Zo gaat het nog even verder. Hij vertelt me ook wat er voordien gebeurd was: hij had stevig zitten vloeken omdat hij als 14-jarige zijn brommer niet gerepareerd kreeg. Zijn vader waarschuwde hem dat hij de duivel zou zien, en dat gebeurde dus ook prompt.
Ik heb te doen met de man, maar ik word niet bang. Er hangen dingen boven ons hoofd die vele malen bedreigender zijn dan deze rare figuur.
Ongeveer tegelijkertijd krijg ik heel andere berichten, ditmaal in mijn echte brievenbus. In krullerige letters op zelfbeschilderd papier staan slogans als: ‘Hoi! God heeft het opgelost! Johannes 3:16’ of ‘God is ECHT!’
Wat moet een mens allemaal geloven? Ik geloof niet dat er een akelige, rode kerel opduikt om mensen te straffen die iets fout doen. En ik geloof ook niet dat God in een vingerknip alles voor ons heeft opgelost.
Wij mensen varen in ons eigen bootje. Er zit niemand anders aan het roer. Wel kunnen we kiezen door welke wind we ons laten leiden. En dan kies ik, samen met vele anderen van vroeger en nu en hopelijk nog heel lang, voor de wind van de geest van God. Die waait waar hij wil, maar altijd laat hij ons zien wat goed is. Die geest van het goede helpt ons elke dag om op koers te blijven. Doorheen de stormen van het leven, de windstille periodes van zoeken en niet weten waarnaartoe, de onstuimige golven van groot geluk en de diepe afgronden van verdriet. Doorheen de gewone halfbewolkte dagen, waarin we dichtbij alle andere bootjes varen.
Tot onderweg!
;)
;)
;)
;)
;)