Gooien: iets voor vaders

12 juni 2022

Het hoort bij het beeld dat ik heb van vaders: dat ze hun peuters soms – tot wederzijds plezier – de lucht ingooien en weer opvangen. Op de een of andere manier is het iets wat moeders veel minder geneigd zijn om te doen. Misschien omdat ze diep in hun hart bang zijn dat het weleens fout zou kunnen gaan. Ze willen het lot niet uitdagen, en kinderen vallen al meer dan genoeg.

Maar vaders jongleren graag met hun kinderen. Ze durven de zwaartekracht te tarten, omdat ze erop vertrouwen dat ze die altijd te slim af zullen zijn. Ze herinneren zich nog uit hun eigen kindertijd hoe vrij het voelde om even door de lucht te zweven. Het gooien en vangen van vaders staat voor opwinding, avontuur, luidkeels plezier, een beetje angst maar toch altijd de veilige zekerheid dat je opgevangen zult worden.

Dat is wat vaders in onze cultuur horen te doen: hun kinderen het leven ingooien, ze meenemen de wijde wereld in en er toch altijd weer zijn als dat nodig is.

De dichtbije zorg kwam traditioneel vooral van moeders, terwijl vaders hun kinderen leerden fietsen en kamperen. Inmiddels rammelt dat beeld aan alle kanten. Ook vaders kunnen koesteren en ook moeders kunnen voetballen. Maar toch blijft er nog iets van hangen.

Er komt een tijd in het leven van vaders dat ze niet meer met hun kinderen kunnen gooien. De kinderen zijn er te groot en te zwaar voor geworden. Er komen andere activiteiten voor in de plaats. Ook dan zijn vaders die een duwtje in de rug geven ontzettend belangrijk.

Lang leve alle vaders, in alle mogelijke settings waar het biologische vaak nauwelijks nog een rol speelt. Blijf gooien met onze kinderen. En blijf ze vooral ook opvangen. Als je goed kijkt, zie je hoeveel jullie lijken op God.

(Kerknet.be 12 juni 2022, afb. van Dan Burton via Unsplash)