Handgeschreven

13 december 2020

Ik weet niet meer waar ik het las, maar ik schreef het op om het niet te vergeten. Een stukje uit Psalm 76, in vrije vertaling van Huub Oosterhuis.

Ik sprak ze in alle talen,

ze staan aan de hemel geschreven:

vriendschap, ontferming en trouw.

Ik denk dat ze kunnen. Ik wacht.

Een tekst die ik deze hele advent in mijn hoofd wil laten spelen. Ik las ook dat Oosterhuis ‘Handgeschreven’ publiceerde, een bundel met verzamelde gedichten van 1950 tot 2020, zijn leven in gedichten. De Sint bracht mij het boek. Af en toe lees ik een stukje. Kostbare vonken van licht, herkenning, waarheid en liefde. Ik dien ze mezelf toe in kleine dosissen, om me niet te verslikken. En om alles zorgvuldig te proeven.

Vaak heb ik gevloekt op woorden. Ik was jaloers op beelden, die mensen op slag tot op het bot kunnen ontroeren. Ik benijd de muziek, die harten kan openen doorheen de dichte deuren van de rede. Ik heb alleen woorden, nooit meer dan een halve aanloop. Altijd schieten ze tekort. Het laatste woord is nooit gezegd. Er zijn altijd meer en andere woorden nodig.

Toch doen woorden soms ook wonderen. Het gebeurt overal. Ook via schermen. Met woorden kun je mensen vasthouden die je zelfs niet mag aanraken. Woorden stillen soms een pijn van lang geleden. Woorden brengen hoop.

Wij christenen hebben zoveel mooie woorden. God die zegt: ‘Wees niet bang.’ Johannes die roept: ‘Deel je eten met mensen die honger hebben.’ De engelen die zingen: ‘Vrede op aarde aan alle mensen van goede wil.’ Laten we ze koesteren en ervan leven, alle dagen van ons leven. Om te beginnen in deze advent.

Nog een klein cadeautje uit ‘Handgeschreven’ van Huub Oosterhuis:

Wij liepen over het water.

            Het heeft ons gedragen.

            Het dacht: wat moeten die voeten?

            Toen herkende het de kracht

            van onze voetstap naar de Overzijde.

            En besloot ons te dragen.

(Kerknet.be 13 december 2020, afb. van Jeremy Beck via Unsplash)