In de kast

7 mei 2024

Mijn moeder vindt haar spullen niet meer terug zodra ze uit haar blikveld verdwenen zijn. Wat in een kast of een lade ligt, is weg op een haast kosmische manier, alsof het er nooit is geweest.

Voortdurend klaagt ze erover dat haar balpen leeg geschreven is door haar verwoede woordzoekersactiviteiten en dat er geen nieuwe klaarliggen. Die zijn er wel degelijk, maar ze legt ze steevast opzij in een houten bakje, waarna ze het bestaan van die pennen compleet vergeet.

Nieuwe boeken met woordzoekers liggen vooraan in haar kast. Als ze haar kastdeur zou openen, zijn ze het eerste wat ze ziet. Maar de deur blijft dicht en alles wat in de kast zit, bestaat niet meer.

Ik word er soms moedeloos van. Dan lanceer ik een uitdrukking waarmee mijn moeder ons vroeger altijd om de oren sloeg als we iets niet konden vinden, terwijl het ongeveer voor onze neus stond.

‘Als het een hond was, had het je al gebeten!’ blaf ik bijna. Ik heb er meteen spijt van.

Ze kijkt me verwilderd aan. Over welke hond heb ik het nu opeens? Is er misschien nog meer dat ze gemist heeft?

Zuchtend leg ik alvast ruimschoots op tijd een nieuw boek met woordzoekers klaar en haal de verse pennen nog maar eens uit het bakje, al weet ik dat het niet zal helpen. Het Mariabeeld op de kast blijft even vreedzaam glimlachen. Daar kan ik nog iets van leren.

En ach, elk nadeel heeft zijn voordeel. Ik wou dat ik het kon, af en toe een taak of een probleem gewoon in de kast leggen en het op slag volledig vergeten. Het zou niet slecht zijn voor mijn gemoedsrust en mijn stressniveau.

Een paar dagen later vind ik in een van de laatjes van mijn bureau een kaartje met nota’s van een paar weken terug waar ik iets mee moest. Ik was het bestaan van het kaartje compleet vergeten. Steeds sneller kom ik in de fase dat geduld hebben met mijn moeder me bijna meteen ook zal leren om meer geduld te krijgen met mezelf.

Uit het oog, uit het hoofd. Ik volg mijn moeder op de voet.

(Elisabethblog 6 mei 2024, afbeelding van Aline Dassel via Pixabay)