Nationale feestdag

21 juli 2022

Veel winkels waren dicht op 14 juli in Frankrijk. Vooral daaraan merkten we dat het nationale feestdag was, quatorze juillet. Verder alleen blauw-wit-rode vlaggen aan de Mairie en andere officiële gebouwen. Wij vonden het tegenvallen. We hadden gedacht dat de Fransen een stuk meer liefde voor hun land zouden tentoonspreiden.

Maar aan het einde van de winkelstraat van het stadje, stuiten we op de voorbereidselen van de parade. In de brandende zon staan stellen geüniformeerde soldaten bij elkaar. Met witte, rode of groene baretten en kepi’s. Sommigen zelfs met witte handschoenen. In de verte zien we groepjes politieagenten en een aantal wagens van de brandweer. Aan de zijkant krijgt een politieagent instructies.

Langs de kant van de weg beginnen er mensen samen te troepen. Ze verdringen zich voor een plekje op de eerste rij. Sommigen gaan op de rand van bloembakken staan. Anderen zoeken het verderop tegen de gevels, voorlopig nog in de schaduw.

Dan begint het. Een overste roept een signaal en alle soldaten gaan in positie staan. De muziekband begint te spelen en ze marcheren voorbij. Alle soldaten met het gezicht naar voor gekeerd, volledig in ernst, zo goed mogelijk in de maat. In gestadig tempo komen ze voorbij. Verschillende afdelingen, in ploegen te voet of in speciale voertuigen. Allemaal overtuigd van het belang van hun bestaan.

De mensen langs de kant van de weg applaudisseren bij elke nieuwe groep. Ze zwaaien en roepen, maar de soldaten en agenten blijven meestal onverstoorbaar voor zich uit kijken. Af en toe knikt er iemand uit een voertuig onwennig glimlachend terug.

Na de soldaten en de agenten volgen de pompiers met al hun spectaculaire wagens en daarna de medewerkers van het Rode Kruis. Ze krijgen allemaal hetzelfde warme applaus. Wij gaan spontaan meedoen, ook al vallen we niet onder hun territorium.

Stel je toch eens voor, denk ik na afloop, dat we op onze nationale feestdag, ook in elke stad een parade houden van alle mensen die werken voor het algemeen belang. Soldaten, agenten en brandweermannen mogen vooroplopen, want die hebben het mooiste uniform. Maar daarna een grote ploeg mensen uit de ziekenhuizen, woonzorgcentra en instellingen voor gehandicapten. Een afdeling uit de kinderopvang en de scholen, van crèches tot universiteiten. Een groep vuilnisophalers met een paar enorme wagens erbij. Het winkelpersoneel en de mensen uit de bouw. Politici en ambtenaren die zich in eer en geweten inzetten voor onze toekomst. Wegenwerkers, loodgieters en elektriciens. Mensen uit buurthuizen en kerken, psychologen en maatschappelijk werkers. Iedereen die waar dan ook iets mee laat draaien. Eigenlijk wij dus allemaal.

Wat zou het mooi zijn om daar een keer per jaar een parade van te zien voorbijkomen. Om goed te beseffen dat we niemand kunnen missen.