Nukkig ongelukkig

5 november 2024

Op zondagnamiddag deden mijn ouders na het eten eerst een dutje, met op de achtergrond Belcantomuziek op de radio. Dan dronken ze koffie met een stuk Limburgse vlaai en daarna maakten we met het hele gezin een wandeling in de buurt. Altijd dezelfde wandeling, een blokje rond langs de omliggende straten. Ze noemden het zelf half ironisch ‘de straat meten’.

Als puber had ik het gevoel dat ik stikte op die zondagnamiddagen. Eerst hun zachte gesnurk op de tonen van de gezwollen deuntjes op de radio. Ik las me doorheen de drie boeken die ik diezelfde ochtend na de mis in de bibliotheek had uitgeleend. Leesvoer dat me door de week moest helpen, maar dat vaak al verorberd was tegen zondagavond. Buiten was er niets te zien. Ik wist niet wat ik wilde. Spelen ging niet meer, tekenen lukte niet en zelfs met schrijven liep ik vast. Terwijl dat altijd mijn uitlaatklep was geweest.

Ik wist het, zo hoorde de puberteit te zijn. Ik had erover gelezen. Maar niemand wist me precies te vertellen hoelang het nog zou duren en wie ik zou zijn als het eindelijk voorbij was.

Soms wist ik heel duidelijk wat ik niet wilde. Niet mee gaan wandelen bijvoorbeeld. Mijn ouders begrepen het niet, ik ging toch altijd mee? Maar ik vond het genoeg geweest, ik bleef nog liever alleen thuis. Ik zag ze door het raam de straat uitlopen. Thuis vond ik ook geen rust. Waarom was ik niet meegegaan? Wat was er zo leuk aan alleen thuisblijven? Wanneer zou mijn leven eindelijk beginnen?

Ik was nijdig op iedereen en op mezelf. Pas veel later werd het beter, en kwam er weer wat glans in de dagen. En kon ik ook weer schrijven. Zo nukkig ongelukkig ben ik later nooit meer geweest.

(Photo by Alexander Grey on Unsplash)