Ode aan de langzamen

18 juni 2025

Veel is er niet nodig om je met je neus op de feiten te duwen: dat je als mens met haken en ogen aan elkaar hangt. Een verkeerde beweging, een kortstondige overbelasting van een spier of een gewricht en hopla… Het draait vierkant.

Voorzichtig zoek je uit op welke manier je je best voortbeweegt. Voetje voor voetje met kleine stapjes? Met je gewicht op de minder pijnlijke kant? Zonder te draaien of te bukken? Af en toe schiet er een bliksemschicht door je knoken, die je naar adem doet happen. Je probeert de pijn te verbijten, maar dat lukt niet helemaal. Alleen thuis mag je van jezelf voluit kreunen. Je steunt schijnbaar achteloos op relingen en vensterbanken, je hevelt je tas regelmatig over van de ene naar de andere hand. Je denkt dat het niet opvalt, maar het is zo helder als water dat je het snelle tempo van de meeste stoepgebruikers niet meer kunt bijbenen.

Opeens behoor je tot de langzamen. Al snel merk je dat je allesbehalve alleen bent. Er schuifelen opvallend veel mensen door onze straten, aan een tempo dat afwijkt van wat je tot nu toe als normaal beschouwde. Mensen met een rollator. Mensen die uitkijken naar elk bankje of die de rand van de bloembak gebruiken als tijdelijk rustpunt. Mensen die bij een verkeerslicht wat meer tijd nodig hebben om op hun fiets te stappen. Mensen die omzichtig hun voeten optillen voor elke ongelijk liggende tegel. Mensen voor wie een traject over de stoep nooit achteloos kan gebeuren, maar nauwkeurig moet gepland en gemonitord worden.

Die starre glimlach onderweg is even het beste wat ik kan opbrengen. Hopelijk wordt het gauw beter. En anders ga ik verder schuifelend door het leven, samen met mijn medeschuifelaars. Het is altijd goed om niet alleen te zijn.

(Afbeelding van Frank Becker via Pixabay)