Oma’s onder elkaar

28 oktober 2021

Een vriendin vertelde me een prachtig verhaal. Ze zat op de trein, toen ze op het perron een oma uitgebreid afscheid zag nemen van haar kleindochter van een jaar of zestien. Een dikke knuffel, nog een paar laatste goedbedoelde zinnen en een grote glimlach. De kleindochter stapte op en ging tegenover mijn vriendin zitten.

Het meisje zette meteen haar koptelefoon op en begon druk te tokkelen op haar gsm. De wereld van haar oma was op slag vergeten. Ondertussen stond de oma nog steeds op het perron, met een bezorgde glimlach en de stille hoop dat haar kleindochter even op zou kijken.

Maar de kleindochter had het zo druk dat ze niet meer aan haar oma toekwam. De trein zette zich langzaam in beweging. De oma zwaaide, maar tevergeefs.

Mijn vriendin – zelf oma – ving de blik van de oma. Heel even glimlachten ze vol begrip naar elkaar. Bij allebei zat in die blik het besef hoe het is als je jong bent. En ook hoe het voelt als je ouder bent en overloopt van zorg en liefde.

Terwijl de trein snelheid kreeg, zwaaide mijn vriendin heel even hartelijk naar de oma. Die zwaaide vrolijk terug.

Nergens krijgt een mens zoveel kansen om lotgenoten te ontmoeten als in en rond de trein.

(Met dank aan A.G., afb. van Raphael Ferraz via Unsplash)