Oude ambachten

16 december 2021

Van kindsbeen af ben ik vertrouwd met oude ambachten. Wat wil je als je ouderlijk huis op een boogscheut van Bokrijk ligt? In de zomer zag ik er vaak de molenaar, de smid en de mandenvlechter aan het werk. Ik zag hoe mensen zonder elektriciteit of digitale middelen alles konden doen en maken wat ze nodig hadden. Met zorgvuldig uitgekiend gereedschap en eeuwenlange ervaring bedachten ze vernuftige oplossingen voor alle mogelijke dagelijkse klusjes en problemen.

Toch was het altijd met een mengeling van bewondering en meewarigheid dat ik naar hun bezigheden keek. Want een stofzuiger en een mixer waren in mijn ogen echt wel efficiënter dan een bezem en een ‘passe-vite’. Wat was het punt dat ze wilden maken door per se alles op de oude manier te blijven doen?

Tegenwoordig voel ik me zelf regelmatig zo’n ‘oude ambachter’, nog net niet zoals zij destijds gekleed in boerenkiel en omslagdoek. Want ik houd een paar gebruiken in leven, die inmiddels ook met uitsterven zijn bedreigd.

Zo strijk ik nog elke week: T-shirts, overhemden, keukenhanddoeken en zakdoeken. Mijn dochters en zonen plooien die spullen na de was gewoon netjes op en dat werkt volgens hen even goed. Daar twijfel ik niet aan, maar ik ben trots op mijn gestreken kussenslopen.

Wij poetsen ook nog regelmatig onze schoenen. We smeren ze in met schoensmeer in een bijpassende kleur, laten dat een poos intrekken en blinken de schoenen dan gezwind op met een borstel. Onze schoenen zien er daardoor jarenlang als nieuw uit. Bij mijn ouders gebeurde dat elke zaterdagvoormiddag, met de schoenen van het hele gezin op een rij. Ik weet zelfs niet of mijn kinderen een schoenborstel in huis hebben.

Oude ambachten gaan verloren. Als ik niet uitkijk, mag ik binnenkort in Bokrijk gaan demonstreren hoe je een overhemd strijkt of een paar laarzen invet. Of het echt nuttig is, vraag ik me al lang niet meer af. Maar zolang ik er gelukkig van word, ga ik er vrolijk mee verder.

(Schilderij van Rik Wouters)