Overal familie

21 maart 2023

Na afloop van een schoollezing komen drie meisjes dichterbij. Ze vertellen over een verhaal dat ze gelezen hebben, dat het een open einde had en dat ze allemaal verschillend dachten over hoe het zou aflopen. Precies zoals ik verteld heb.

Ik zie in hun ogen hoe groot hun fantasie is en hoe heerlijk ze het vinden om die alle kanten uit te laten schieten.

Maar dan willen ze nog iets vragen. Iets persoonlijkers, zo te zien. Een van de meisjes krijgt een kleur. Het meisje dat het meest durft, haalt diep adem. ‘Heb jij een zus die Anneleen heet?’ Gespannen kijken ze me aan.

Ik moet hen teleurstellen. Ik heb alleen een broer.

Anneleen Janssen blijkt de mama van het meisje dat bloosde. Het zou zo spannend geweest zijn, als ik echt familie van haar was geweest! Helaas! Ik heb er bijna spijt van. Nog even terzijde gelaten dat ik veel te oud ben om de zus van een mama van mijn publiek te zijn.

Ook jongens komen zo soms aandringen, of ik misschien familie ben van de meester van het zesde die weliswaar Janssens heet, dus met een ‘s’ te veel, maar dat is toch bijna hetzelfde?

Telkens moet ik hen teleurstellen. Ik raad hen aan om eens in het telefoonboek te kijken en te constateren hoeveel mensen er Jansen heten in alle mogelijke spelvormen. Maar ze kijken me wazig aan. Wat is dat, een telefoonboek?

‘Heel veel mensen in ons land heten Janssen’, zeg ik dan maar. ‘Wij zijn de grootste familie!’

Dat doet hen plezier, al hadden ze toch nog iets meer gewild.

Stilaan word ik bijna blij van mijn familienaam, hoe triviaal die ook is. Want al wil ik natuurlijk liefst zoals iedereen bijzonder zijn, toch heeft het ook wel iets om een naam te hebben die bij iedereen wel ergens een belletje doet rinkelen. Stap voor stap begin ik het zelf te geloven: overal op de wereld is er familie van mij!