Scherp of wazig?

27 augustus 2020

Mensen zonder bril gaan er spontaan van uit dat iedereen graag zo scherp mogelijk wil zien. Dat is een zware misvatting. Wie zoals ik van jongs af aan heeft leren leven met een groeiende dosis wazigheid, leert zich niet alleen behelpen, maar ontdekt er ook de onmiskenbare voordelen van.

Jaren geleden zei mijn oogarts, nadat ze had vastgesteld dat mijn perfecte bril niet meer volstond om in de verte scherp te zien: ‘Ik kan niet bepalen hoe scherp iemand wil zien. Alleen om auto te rijden is een bepaalde scherpte noodzakelijk.’ Dus schafte ik me een autobril aan die ook mee mag naar de filmzaal, maar die ik thuis zo snel mogelijk vervang door ‘mijn perfecte bril’.

Met die bril kan ik alles op korte en middellange afstand goed zien. Het scherm van mijn laptop, het eten op mijn bord, de gezichten van mijn gesprekspartners, kortom, alles wat ertoe doet in het leven. Met een goede lamp kan ik er ook perfect mee lezen. Een leesbril heb ik niet nodig.

Gisteren is het montuur van mijn perfecte bril gesneuveld. Sindsdien draag ik noodgedwongen mijn autobril de hele tijd. Ik zie de ribbels in het behangpapier, een pak verse rimpels op mijn gezicht en nog veel meer details die ik liever zou negeren. Het leidt me allemaal af en ik word er doodmoe van. Ik heb het gevoel dat ik niet meer tot de essentie kom. Bovendien zijn de dichtbije dingen opeens wazig, en die wil ik juist scherp hebben. Het is een grote frustratie.

Hoe krijg ik ooit weer een bril met die perfecte mix tussen wazig en scherp? Een bril die mij toelaat om te focussen op wat ik echt tot in de puntjes wil uitzoeken. En die mij gunt om andere dingen aan de kant te schuiven en in permanente staat van wazigheid te houden. Ik ben ervan overtuigd dat het van groot belang is voor mijn geestelijke gezondheid.

En geldt dat niet voor ons allen? Wie elke dag al het leed van de wereld in al zijn scherpte tot zich laat komen, haalt wellicht het einde van die dag niet eens.

(Afb. van Iha31 via Pixabay)