Schoenen

12 december 2024

‘Met die schoenen loop ik de wereld uit’, zei mijn moeder vroeger over een paar bijzonder gemakkelijk zittende schoenen. Het waren de schoenen die ze aantrok als ze naar de markt ging of op uitstap met Femma, dat toen nog de Vrouwengilde heette.

Als je met haar op stap ging, moest je continu een beetje hollen. Zij hield een strak tempo aan en stevende recht op haar doel af. Als je ook maar even opzij keek naar een etalage, dreigde je haar kwijt te spelen in de drukte. Ze bleef pas staan als ze op haar bestemming was. Dan deed ze haar boodschappen volgens een vooraf bedacht parcours, dat haar tijd en energie bespaarde. Binnen de kortste keren was ze klaar en fietsten we weer naar huis. Vaak waren we alweer thuis op het moment dat de meeste mensen nog moesten vertrekken.

Omdat haar oude schoenen sleetplekken vertoonden, had ik een begeleider gevraagd om met haar naar de schoenenbeurs in het woonzorgcentrum te gaan en nieuwe schoenen te kopen. Toen ik weer op bezoek kwam, vroeg ik haar of dat gelukt was. ‘Hier staat een doos’, zei ze. Er zaten brede, zwarte schoenen in, met antislipribbels en een plakstrip om te sluiten. Het etiket zat er nog op. Ze had ze nog niet aangetrokken.

Ik liet haar de schoenen passen en prees ze uitvoerig, Hoe makkelijk ze zeker zaten. Hoe eenvoudig ze dicht te maken waren. Hoe mooi de glittertjes op de bovenkant eruitzagen. Tevreden stak ze haar voeten uit en genoot. Ik moffelde snel de oude schoenen weg achterin de kast.

Voorlopig loopt ze met haar nieuwe schoenen nog niet de wereld uit. Ze wil immers graag honderd worden en dat duurt nog iets meer dan twee jaar. Met deze schoenen moet dat lukken.

(Afbeelding van WOKANDAPIX via Pixabay)