Straatvuil

28 februari 2025

Op vrijdagnamiddag zie ik een jongeman van een jaar of twintig met drie volle plastic zakken naar ons straatvuilnisbakje wandelen. Dat staat bij de bank met boom die we in van de stad kregen, op vraag van de buurt. Het vuilnisbakje wordt elke werkdag in de voormiddag leeggemaakt door de stadsdiensten. Het is bedoeld voor wie onderweg een leeg drankblikje wil weggooien of een papieren zakdoekje. Voor wie even op de bank heeft geluncht en daarna zijn afval kwijt wil. Maar het is niet groot genoeg voor huisvuil, van wie dan ook.

Moet ik doen alsof ik het niet zie? Maar ik weet wat er dan zal gebeuren: de zakjes passen niet in het vuilnisbakje. Er zal smerig afval terecht komen op de stoep ernaast. Kraaien gaan ermee aan de slag en het wordt nog viezer. Andere mensen zullen er extra zakjes afval naast zetten. Voor het maandag is, hebben we geen gezellige zithoek meer, maar een mini-afvalstortplek. En als het waait, slingeren er vettige lege belegdoosjes door de hele straat.

Ik raap mijn moed bij elkaar en ga naar de jongeman. ‘Meneer, je gaat toch niet die zakjes in ons vuilnisbakje proppen?’ zeg ik. ‘Die gaan er niet in en ze komen dat pas maandag weer leegmaken. Dan wordt het hier een grote vuilnisbelt en dat vinden wij niet fijn.’

‘Ik doe toch niks verkeerd!’ zegt de jongeman. ‘Ik heb afval en dit is een vuilnisbak. Dan mag ik dat er toch insteken?’

‘Het zal er niet ingaan en het is niet bedoeld voor huisvuil’, leg ik uit. ‘Dat moet je in zakken meegeven op de dagen dat het wordt opgehaald. Dit vuilnisbakje is alleen voor wat je onderweg kwijt wilt.’

Ik zie dat er in zijn plastic zakken van alles door elkaar zit: lege blikjes, glazen flesjes, papier en kartonverpakkingen, etensresten. ‘Je kunt naar het bollenpark twee blokken verderop gaan’, stel ik voor.

De jongeman is van goede wil. Hij wil wel naar het bollenpark. Daar kan hij zeker enkele van zijn objecten kwijt, maar niet alles. Ik vrees dat ik het probleem alleen een beetje heb verplaatst.

‘Maar als ík het hier niet neerzet, doet iemand anders het wel’, zegt hij nog.

‘Als niemand begint, blijft het proper’, probeer ik hem nog te overtuigen.

We nemen afscheid in de beste verstandhouding. Ik weet niet waar hij zijn afval uiteindelijk gedumpt heeft. Blijkbaar was gewoon vuilniszakken kopen en op de juiste dag buiten zetten geen optie.

Hij zag er sjofel uit, misschien vond hij ze echt te duur. Maar ook een rijke dame uit de buurt zie ik heel regelmatig met zakjes huisvuil naar ons vuilnisbakje trekken.

Sommige dingen doe je gewoon niet. Maar daar denkt niet iedereen hetzelfde over.

(Photo by Alessia Bosi on Unsplash)