Tsjernobyl en Oekraïne

3 maart 2022

Mijn schoonzus die in Zwitserland woont, was vijf maanden zwanger toen de kernramp in Tsjernobyl plaatsvond. Ze was in paniek.

Altijd was ze heel gewetensvol bezig geweest met wat ze wel of niet at en dronk. Ze zorgde voor beweging in de frisse buitenlucht. Ze vermeed zo veel mogelijk stress. Maar hoe kon ze haar ongeboren baby beschermen tegen dit massale gevaar?

In het ene land mochten de kinderen niet meer buiten spelen, in het buurland leek er geen vuiltje aan de lucht. Later moesten we wegblijven van grasvelden. De overheid wilde paniek vermijden en communiceerde te weinig en vaak te laat. Haar vertrouwen in de veiligheid van het land en in de geruststellende taal van de regeringsleiders kreeg een definitieve knauw.

Inmiddels is mijn nichtje een gezonde jonge vrouw. Het gevaar leek jarenlang verder weg dan ooit. Al waren er steeds acutere klimaatproblemen en zorgde corona voor onrust en ongemak.

Onlangs kreeg ik een prachtige kleindochter. En nu dreigt Poetin met kernwapens. Ik word er agressiever van dan ik voor mogelijk hield.

Want dat is waar mensen, vaders en moeders, zonen en dochters, voor vechten: een goede wereld voor hun kinderen en kleinkinderen. Daarbij laten we soms grote steken vallen, zodat er onherstelbare gaten ontstaan in ons weefsel. Maar meestal proberen we dat toch op de een of andere manier recht te breien.

Ik denk aan alle mensen die zorg dragen voor kinderen in Oekraïne. Het moet een hel zijn om samen met kinderen luchtsirenes en bombardementen te horen. Om verwoestingen en gewapende mannen te zien in de straten waar je twee weken geleden nog gewoon boodschappen deed. Om te schuilen in metrostations en kelders, in kou en onzekerheid. Ik draag al die mensen in mijn hart.

We moeten samen nog veel slimmer en aardiger worden om van de wereld echt een goede plek voor iedereen te maken. Hoog tijd om er  werk van te maken.

(Afb. van Amber Clay via Pixabay)