Verfrommeld

18 januari 2024

Als je oud wordt, gebeurt er van alles met je lichaam. Je wordt kaal of grijs. Je spieren en je vel gaan overal een beetje doorhangen, zodat je een levende demonstratie wordt van de zwaartekracht: oogzakjes, wangen en mondhoeken, schouders, bovenarmen en buiklaagjes. Je krijgt extra verdiepingen in je nek en zelfs je tenen vertonen rimpels.

Af en toe slaag ik erin dit merkwaardige proces met enige neutraliteit te bekijken.

Vroeger associeerde ik oud worden eerder met uitdrogen: dat je zoals een mummie steeds meer herleid wordt tot de essentie. Het sap is weg, maar de kern zit er nog in. Je verschrompelt gewoon beetje bij beetje.

Ik dacht ook dat oud worden altijd aftakeling met zich meebracht. Dat je geleidelijk aan steeds meer dingen niet meer zou kunnen doen. Maar dat valt vooralsnog best mee. Ook al kraakt het soms wat meer, alles werkt nog naar behoren. Misschien gaat het stilaan wat trager, maar tot nu toe lukken de normale bewegingen nog allemaal. Ik kan nog bukken en huppelen, trappenlopen en fietsen, op één been staan en op mijn buik liggen. Daarmee kan ik mijn dagelijkse bezigheden zonder problemen uitvoeren.

Eigenlijk lijkt oud worden nog het meest op langzaam verfrommelen. Zoals een papiertje dat rondom een appelsien zit. Het zit er strak rondgedraaid. Maar als je het begint los te maken, komen er overal kreukels in. Het knispert een beetje en je kunt het helemaal bij elkaar knijpen. Als je het daarna weer gladstrijkt, zitten de vouwen en kreukels er onherroepelijk in.

Lichaamsdelen waarvan je altijd dacht dat ze onveranderlijk waren, blijken nu ook onderhevig aan het grote verfrommelproces. Mijn laatste aanwinst op dat vlak is mijn kin. Niemand kan zo goed zijn kin verfrommelen als ik!

Als ik de tijd van leven krijg, word ik beslist kampioen verfrommelen. Of heeft er iemand zin in een wedstrijdje?

(Photo by Andrew Timberlake on Unsplash)