Vergunning

10 april 2020

Iets meer dan twee jaar geleden stierf mijn vader. Enkele maanden voor zijn dood werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Hij verhuisde een paar keer van geriatrie naar cardiologie naar intensieve zorgen en kreeg een acute vorm van ‘hospitaaldelier’. Het betekende dat hij behoorlijk bang en in de war was. Zo kenden wij onze altijd lucide en kalme vader helemaal niet.

Toen wij hem op een middag een bezoekje brachten, was hij verwonderd en ongerust: ‘Hebben jullie wel een vergunning gekregen om je te verplaatsen, om naar hier te reizen?’ Toen we verder vroegen, bleek dat hij dacht dat we in oorlogstijd leefden.

We slaagden er slechts gedeeltelijk in om zijn angst weg te nemen. Hoe bewijs je dat de oorlog afgelopen is? Dat wij die zelfs niet meegemaakt hadden? Het was onbegonnen werk.

Vandaag gaat mijn broer raamzwaaien bij het zwaar getroffen woonzorgcentrum van mijn moeder. Hij neemt een oude keukenklok mee omdat de batterij van haar horloge het heeft begeven, en we niet met haar horloge naar de winkel kunnen. De afspraak is al een week geleden gemaakt, want er mogen niet meer dan vier mensen per dag gaan raamzwaaien en er zijn een paar honderd bewoners.

Mijn broer heeft een pasje gekregen via mail om te kunnen bewijzen dat hij vijftig kilometer ver mag rijden. En dan nog was het woonzorgcentrum niet zeker dat dit voor de politie als een essentiële verplaatsing zou gelden. We hopen dat het lukt.

Mijn moeder weet dat er corona heerst, maar ze begrijpt niet goed wat dat allemaal meebrengt. Ze zal van achter glas met een gsm moeten bellen met mijn broer die aan de andere kant van het raam staat met zijn mobieltje. We hopen dat ze dat allemaal op een rijtje kan krijgen.

Ik denk de laatste tijd vaak aan mijn vader en zijn onrust over de ‘vergunning’. Wat wij toen wegwuifden als totaal absurd, is nu de realiteit. Gelukkig hoeft hij dat niet meer mee te maken.