Vrouwmens op een bedje van hoop

11 februari 2025

Als je duur en lekker uit gaat eten, komt er bij elk gerecht een man of vrouw in volleerd jargon uitleggen wat er op je bord ligt. Ze goochelen met termen als dashi, chiogga, picanha van wagyu, terrine, carpaccio of moelleux. Grootmoedig willen ze weleens iets uitleggen, in de stijl van, dat is een Japans rund, maar veel blijft met mysterie omgeven. De woorden worden als een waterval over je heen gestort, terwijl jij in je arme hoofd bezig bent de pareltjes bij elkaar te zoeken en er een samenhangend snoer van te maken.

Maar wat me dan telkens geruststelt, is de formulering ‘op een bedje van’. Zolang alles wat op mijn bord te zien is, zachtjes op een bedje van iets wordt gevleid, kan het niet meer fout lopen. Ik wed dat die formulering is uitgevonden om de verbijsterde gasten toch weer enigszins op hun gemak te stellen. Zodat ze hun argwaan laten varen en vol vertrouwen prikken in het torentje op hun bord, dat geblust werd met een of ander obscuur sausje.

Wat zou ik mezelf ook graag in dat format onderbrengen. Oma op een bedje van drukdoenerij. Wederhelft op een bedje van terugkerend chagrijn. Vriendin op een bedje van troost. Warhoofd op een bedje van meligheid. Of zoals vandaag: vrouwmens op een bedje van winterblues. Grijze madam op een bedje van alomtegenwoordige grijsheid.

Maar komaan, het is al bijna half februari. Mijn vrouwentong krijgt een nieuwe, stijve scheut. Er komt zelfs een minuscuul klein bloemetje aan mijn christusdoorn. De kat loert likkebaardend naar de vogeltjes bij de vetbol. Er is lente in het verschiet. Vrouwmens op een bedje van hoop heeft het gezegd.

(Afbeelding van Matteo Orlandi via Pixabay)