Weesgegroet met appeltjes

5 oktober 2025

Toen ik klein was, was het ’s avonds altijd donker in oktober. Oktober heette toen ook de rozenkransmaand. Na het avondeten was het tijd voor het rozenhoedje. Mijn vader legde de krant weg, mijn moeder stopte met rommelen en ik met spelen.

Mijn moeder nam haar zwarte paternoster en bad voor. Elke kraal kreeg zijn eigen gebed. Wij kenden de gebeden van buiten en wisten precies waar we moesten invallen. Af en toe een Onzevader, veel Weesgegroetjes en dan opeens een blij of een droevig mysterie. Ik vond het een wonder dat mijn moeder dat allemaal kon onthouden.

Als we klaar waren, was het even stil. Er zinderde nog iets na van al die heiligheid, al die straaltjes van beneden naar boven en omgekeerd. Langzaam namen we onze bezigheden weer op. Mijn vader legde een handdoek op zijn schoot en begon appeltjes te schillen. Kleine appeltjes van onze appelbomen. Hij sneed ze netjes in vieren en ontdeed van klokhuis en schil. Hij prikte ze op zijn mes en reikte ze ons zo aan.

Voor mij horen ze samen, die Weesgegroetjes en die appeltjes. We bouwden er een dam mee tegen het kwaad en openden ons hart voor het goede.

Ik weet niet meer wanneer we er precies mee zijn opgehouden. Gewoontes raken vroeg of laat in onbruik. Maar ergens diep in mijn hart zitten ze nog: die Weesgegroetjes én die geschilde appeltjes.

(Otheo.be, Photo by Julia Kicova on Unsplash)