Zolang we aan haar denken

4 oktober 2024

Op 30 september sturen mijn nicht en ik elk jaar een appje naar elkaar. Want op die dag was onze oma jarig. De oma die verantwoordelijk is voor mijn ouderwetse voornaam, want ik was haar metekind en zij heette ook zo. De oma die in hetzelfde dorp woonde als mijn nicht en waar zij als oudste kleindochter vaak ging helpen, toen mijn grootouders ouder werden.

Zij zag mijn oma veel vaker dan ik. Ze kwam ongeveer langs haar huis als ze naar school ging. Voor mij bleef het contact beperkt tot bezoekjes om de drie of vier weken en een logeerpartij in de zomervakantie.

Mijn oma had lange, grijze haren die ze in één staart vlocht, oprolde en vastzette op haar achterhoofd. Ze vertelde graag en ze had een goede vriendin, die vaak langskwam. Ze hield als enige van haar gezin van zure slasausjes met een uitje erin. Ze bleef haar Kempense dialect spreken, ook al viel ze daar in het Maaslandse dorp waar ze woonde, totaal mee uit de toon.

Ze werkte hard en vond de meeste apparaten en machines overbodig. Ze had geen tv, geen stofzuiger, geen badkamer en geen wasmachine. Daar had ze altijd zonder gekund, dus daar begon ze niet meer aan.

Ze was heel gelovig en had daarvoor een paar rare boekjes, die ik van haar geërfd heb en waarmee ik niet goed weet wat ik ermee moet doen. Ze stierf een half jaar nadat ik trouwde en het was de enige bruiloft van haar kleinkinderen die ze heeft kunnen bijwonen.

Ze werd net geen tachtig en stierf in haar slaap, heel onverwacht.

Op 30 september denken we dus weer even aan haar. Mijn nicht en ik, en wellicht ook onze moeders, allebei in de negentig. Elk jaar opnieuw. Pas als wij er niet meer zijn, zal misschien niemand dat meer doen. Zolang we aan haar denken, leeft ze bij ons nog een beetje verder.