Treinverkeer ernstig verstoord
27 november 2018
‘Door een ongeval op het spoor in Kortenberg is het treinverkeer ernstig verstoord’, klinkt het door de luidsprekers. Er blijkt voorlopig geen treinverkeer mogelijk, misschien wel urenlang.
Elke dag zie ik zoveel merkwaardige dingen, dat ik er wel over moet schrijven. Om beter te begrijpen wat er gebeurt. Om verbanden te zien met vroeger of verder. Welkom om mijn gedachten te lezen en erop te reageren!
27 november 2018
‘Door een ongeval op het spoor in Kortenberg is het treinverkeer ernstig verstoord’, klinkt het door de luidsprekers. Er blijkt voorlopig geen treinverkeer mogelijk, misschien wel urenlang.
26 november 2018
Mijn moeder is naar het Sinterklaasfeest in haar woonzorgcentrum geweest. De Sint zat op een troon en er liepen echte zwarte pieten rond. Ze hebben liedjes gezongen en speculaas gekregen.
24 november 2018
In onze kerk mag je voluit zingen. En dat doen we ook. Jong en oud, muzikaal getalenteerd of lichtjes vals zingend, met een stem als een klok of als een krassende kraai, we zingen mee. Allemaal zoals we gebekt zijn.
23 november 2018
Een paar jaar geleden hoorde ik voor het eerst over het verschijnsel van mijn jongste zoon. Nu valt er niet meer aan te ontsnappen: in reclamefolders en -mails, op etalages en webshops word ik overstelpt met een bombardement aan ‘offers you can’t resist’.
22 november 2018
Lang niet alle menselijke activiteiten zijn tweerichtingsverkeer. Wie kijkt, wordt daarom nog niet gezien. Wie luistert, wordt niet altijd gehoord. Maar mijn kleinzoon koestert de uitzondering.
20 november 2018
Ik raak in gesprek met een jonge moeder uit Bangla Desh. Ze woont hier al een paar jaar met haar man en haar peuter. ‘Vroeger heb ik veel kleren genaaid’, vertelt ze. ‘Ik kan heel goed met een naaimachine werken.’
19 november 2018
‘Oma, weet je dat wij wonen op een wereldbol?’ vraagt mijn kleinzoon. Ik knik. Dat ga ik niet ontkennen.
17 november 2018
Er hangt sinds enkele dagen iets in de lucht. De laatste blaadjes aan de struiken in mijn tuin laten alles los. Het is vaak grijs: in de lucht, op de stoep, zelfs in de gezichten van de mensen. We trekken dikke, donkere jassen aan en duiken daar diep in weg.
16 november 2018
Ik ben op hotel in een stad in een oostelijk buurland. Telkens als ik naar mijn kamer wil, weet de portier me te melden dat mijn ouders op bezoek zijn geweest en dat ik ze net gemist heb. Ik vind dat vervelend en ik begrijp er niks van.
15 november 2018
Ik fiets met kleinzoon naar huis na de film. Hij kijkt gespannen naar rechts, waar de rijhuizen achter de stoep zij aan zij staan. ‘Kijk je naar de huizen, Mauro?’ vraag ik.